معرفی و بررسی مستند آخرین والس (The Last Waltz)+ دانلود 

آخرین والس مستندی است درباره یک گروه موسیقی که توسط مارتین اسکورسیزی ساخته شده است. این مستند توانسته به موافقیت بالایی در عرصه جهانی دست پیدا کند. در ادامه به معرفی و بررسی این مستند خواهیم پرداخت. پس در همراه ادامه این مطلب از بهترین سرگرمی باشید.

این فیلم، مستندی از اجرای خداحافظی گروه موسیقی د بند (The Band) در روز شکرگذاری سال 1976 است. مستند توسط مارتین اسکورسیزی نام آشنا در همان سال کارگردانی شده است. گروه موسیقی د بند که از سال 1960 اجرا می کرد، در سال‌های آخر به عنوان گروه پشتیبان باب دیلن مشغول به فعالیت بود. پس از چیزی در حدود 25 سال، این فیلم برای تماشای مخاطبان ترمیم شده است. رابی رابرتسون، رهبر گروه نقل می‌کند: ” شانزده سال در جاده بودن به اندازه کافی طولانی است. بیست سال غیر قابل تصور است. “. وزن و گرانشی در گفته‌های او وجود دارد که نشان می‌دهد رابرتسون به طور جدی شک دارد که آیا می‌تواند چهار سال دیگر زنده بماند یا نه.

ستارگان رو به خاموشی

مواد مخدر احتمالاً در این امر دخیل است. خاطرات بازیابی شده توسط فیلم نشان دهنده آن است که کوکائین در پشت صحنه و در همه حال وجود داشته است. به طور کلی این مستند بازماندگانی را در لبه پرتگاه برای مخاطب نمایش می‌دهد. آن‌ها در پشت ریش و کلاه و لباس‌های تیره و بی روح خود پنهان شده‌اند. افراد گروه ساخته‌های قدیمی خود را اجرا می‌کنند اما به نظر نمی‌رسد که دیگر از انجام آن با یکدیگر لذت می‌برند. تمامی رمز و راز موجود در جنبه عرفانی مسیر موسیقی دیگر برای این جنگجویان جاده بی معنی شده است؛ مردان سخت کوشی که روزگاری وظیفه هر روزشان نواختن موسیقی بود، دیگر خسته به نظر می‌رسند.

البته این مساله شامل همه افراد حاضر در مستند نمی‌شود. زنان (جونی میچل و امیلو هریس) گویا از این خستگی مصون مانده‌اند. اگرچه من به شخصه در مورد این که آهنگ میچل درباره چیست هیچ سرنخی ندارم. صحنه‌های مربوط به هریس هم در زمان و مکان دیگری فیلمبرداری شده‌اند. افراد دیگر حاضر در مستند از جمله Staple Singers ظاهری بشاش و شاد دارند. اریک کلپتون در مکان و زمان مناسب خودش است. مودی واترز هم به طور خودکار عالی است. لارنس فرلینگتی آهنگ بدی را می‌خواند اما به نظر می‌رسد از خواندن آن خوشحال است. نیل دایموند هم که گویا از شرکت داده شدنش در این اجرا متحیر و قدردان است.

در ادامه به چهره‌های نیل یانگ یا ون موریسون نگاه کنید. رابرتسون را ببینید که با مهربانی لبخند می‌زند ولی احساس خرسندی‌ای از گذشته و آینده پیش رو برایش باقی نمانده است. این افراد دیگر نوازنده‌هایی در عالی‌ترین سطح ممکن نیستند، بلکه کارگرانی در آخرین روز کاری خود هستند. به چشمانشان نگاه کنید و زبان بدن آن‌ها را بخوانید.

مطالب مرتبط: معرفی و بررسی مستند سریالی پسران سام : سقوطی به تاریکی(Sons of sam descent into darkness)

مستند در قیاس با دیگر آثار مشابه

به مستند ” آخرین والس ” به طور مبهمی لقب بهترین مستند راک تاریخ سینما را داده‌اند. مطمئناً این لقب برازنده ” وودستاک ” است که آغازگر دورانیست که گروه د بند دیگر برای دفن کردن آن به دور یکدیگر جمع شده‌اند. در میان معاصران دهه 1970 مستندهای موفق و پر انرژی بسیار خوبی از جمله مستند‌های با سبک و سیاق متفاوت رولینگ استونز، ” Hail! Hail! Rock and Roll ” چاک بری و فیلم‌های کنسرت گروه Temptations یا Rod Stewart وجود دارند. در این مستندها مخاطب مشاهده‌گر احساس سرخوشی و لذت است.

در آخرین والس ما نوازندگانی را می‌بینیم که به نظر می‌رسد خاطرات بدی دارند. کارگردانی اسکورسیزی عمدتا به کلوزآپ‌ها و نماهای متوسط ​​از اجرا محدود شده است. او مخاطب را نادیده می‌گیرد. این فیلم مستند در اواخر یک دوره دشوار از زندگی خودش و در یک زمان به خصوص و سخت ساخته شده است؛ فیلم برداری این کار همزمان با فعالیت او در فیلم “نیویورک ، نیویورک” بوده است. انتظار نداشته باشید که این مستند، نمایشی از مردان موقر، سرشار از نوستالژی و خوشحال از بودن در میان دوستانشان باشد.

در پایان باب دیلن است که وارد میدان می‌شود. ارتباط کمی بین دیلن و گروه د بند احساس می‌شود. ممکن است از این تعجب کنید که چرا او کلاه سفید و بزرگ گاوچرانان را برای خودش انتخاب کرده است؛ کلاهی تا این حد مضحک که در تمام مدت اجرای او به سختی می‌توان به چیز دیگری فکر کرد. او با این کار گویا مخاطب خود را به تمسخر گرفته است.

موسیقی اجرا شده را اگر در سی دی بشنویم احتمالا برایمان جذاب‌تر باشد؛ مطمئناً اجراها به خوبی تمرین شده‌اند. با این حال، فیلم در بر گیرنده احساس یک رهایی خوب در زمانی بد است. با تماشای این فیلم بیننده با رضایت قلبی از پایان کار این نوازندگان استقبال خواهد کرد. با تمامی توصیفات و توضیحات من باز هم به فیلم سه ستاره خواهم داد، زیرا این مستند، یک سند آشکار درطول تاریخ است.

مطالب مرتبط: معرفی و بررسی مستند قتل در میان مورمون‌ها (Murder Among the Mormons) 

دانلود مستند آخرین والس

نکات جالب

• مارتین اسکورسیزی این فیلم را به صورت رایگان ساخته است.
• در هنگام تک نوازی گیتار آهنگ “More On Up the Road”، بند گیتار اریک کلپتون جدا شد. در حین این که او در حال وصل کرن آن بود رابی رابرتسون به طور خودجوش یک سولو مختصر از خودش اجرا کرد.
• در طول اجرای مودی واترز فیلم‌های تمامی دوربین‌ها به جز یکی تمام شد. این منجر به طولانی‌ترین بازه زمانی برای فیلم برداری بخشی از فیلم شده است. مارتین اسکورسیزی برای بارگیری مجدد دوربین‌ها با فیلم، زمان زیادی را تقلا کرده است.
• باب دیلن 15 دقیقه قبل از حضورش روی صحنه تصمیم می‌گیرد که نمی‌خواهد این کار را انجام دهد. بیل گراهام و مالک وینترلند وارد عمل شده و دیلن را از این کار منصرف می‌کنند. او فقط اجازه فیلمبرداری دو آهنگ آخر اجرای خود را داده است.
• در هنگام اجرای آهنگ “Mystery Train” اثر پل باترفیلد، لامپ‌های روی صحنه منفجر شد و فقط یک کانون نوری برای روشن ماندن صحنه باقی ماند. وقتی نیل یانگ آهنگ “Helpless” را اجرا می‌کند، جونی میچل به عنوان همخوان در پشت صحنه است.
• طراحی صحنه از اجرای صحنه‌ای تئاتر ” بر باد رفته ” در سالن محلی سانفرانسیسكو بر گرفته شده است.
• پس از کنسرت، مارتین اسکورسیزی و رابی رابرتسون با هم در خانه‌ای در لورل کنیون کالیفرنیا زندگی کردند؛ در این مکان بود که بیشتر ویرایش‌های پس از تولید، بدون کمک دیگر اعضای گروه صورت گرفت.
• به گفته مارتین اسکورسیزی، جک نیکلسون به دلیل دوستی خود با برخی از خواننده‌ها، از سر صحنه این مجموعه بازدید کرده است.