بررسی بازی Dying Light 2 

Dying Light 2 ساخته شرکت Techlandپروژه بسیار جاه طلبانه تری نسبت به بازی اصلی است، به همین دلیل است که چند بار به تعویق افتاد. استودیوی لهستانی با هدف بهبود همه جنبه‌های بازی اول، فرمولی را تکمیل کرد که Dying Light را به یک بازی اکشن-ماجراجویی منحصربه‌فرد با عناصر RPG تبدیل کرد.

داستان

Dying Light 2 پانزده سال پس از داستانِ اولین بازی را روایت و گروه جدیدی از شخصیت ها را معرفی می کند. در این بازی آیدان، قهرمان اصلی، در حومه شهر خیالی اروپایی ویلدور، یکی از آخرین سنگرهای بشریت، مستقر می شود. آیدان یک Pilgrim (زائر) است، یکی از معدود انسان هایی که جرأت می کند به دنیا سفر کند و پیام ها یا کالاهایی را بین معدود سکونتگاه های باقی مانده در سراسر اروپا ارسال کند.

زائران در دنیایی که توسط طاعون بی رحمی که همه مردم را مبتلا کرده و بیشتر آن را به زامبی تبدیل کرده است، شریرارنی قابل قبول هستند. با این حال، انگیزه های Aidan برای تبدیل شدن به یک Pilgrim متفاوت است، همانطور که در مقدمه بازی خواهیم فهمید. مقدمه بازیکن را برای داستانی حماسی از خیانت، بقا، امیدها و رویاها آماده می کند.

همانطور که من به سمت ویلدور می روم، که امیدوارم پایان سفر من باشد، دنیای اطراف من احساس پوچی می کند، مگر برای زامبی های گاه به گاهی که در بیابان پرسه می زنند. هر چند شب، داستان کاملاً متفاوتی است. در حالی که مقدمه ای که پس از رسیدن به شهر به پایان می رسد، برای آموزش اصول اولیه به شما است، به سختی برای آماده کردن شما برای آنچه در راه است کافی به نظر می رسد.

روایت Dying Light 2 در ابتدای بازی بسیار قوی شروع می‌شود و اگرچه بازی سعی می‌کند با قرار دادن یک سری تلاش‌ها و فعالیت‌های جانبی شما را از مسیر خود خارج کند، اما اینها آنقدر جالب نیستند که ارزش زمان شما را داشته باشد.

پارکور

تا حد زیادی ستاره بازی پارکور درهم آمیخته با حرکات رزمی است. هیچ چیز دیگری حتی به آن نزدیک نمی شود، که در عین حال هم خوب و هم بد است. بازی اصلی  به دلیل داشتن یک داستان عالی خوشنام است، اما من انتظار داشتم که در این جنبه نیز پیشرفت کند.

اگرچه با مردم ویلدور کاملاً غریبه هستید، اما ناگهان درگیر سیاست و دسیسه های دو جناح اصلی کنترل کننده شهر می شوید: بازماندگان و صلح بانان. در حالی که به دنبال خواهر خود هستید، از شما دعوت می شود تا در این مبارزه برای تسلط بر منابع معدودی که هنوز در شهر باقی مانده اند، طرف یکی از جناحین را بگیرید. متأسفانه، تنها جنبه ای که انتخاب های شما اهمیت دارد، چیدمان بخشی از شهر است که به یکی از جناح ها پیشنهاد می کنید.

من شخصاً به سراغ بازماندگان رفتم زیرا آنها گزینه‌های پیمایش بیشتری را در آن مناطق در اختیار من قرار دادند. در حالی که نیروهای حافظ صلح پیشرفت‌های جنگ محور بیشتری را در مناطق ارائه می‌دهند، چیزی که من مطلقاً به آن نیاز نداشتم.

مبارزات

در جنبه روشنِ بازی، هر چیز مربوط به حرکت و مبارزه در یک سطح کاملا متفاوت است. همچنین، پیشرفت شخصیت، کسب سطوح جدید، مبارزات و حرکات پارکور معنادار و قابل تامل است. این که بتوانید سریعتر حرکت کنید یا بالاتر بپرید تفاوت بزرگی در بازی ایجاد می کند. نه تنها هنگام سفر بین مکان ها، بلکه می توانید به مکان هایی بروید که در صورت عدم وجود پارکور غیرقابل دسترس هستند.

چند ساعت اول Aidan به قدری ضعیف است که در هر برخورد با زامبی ها یا راهزنان باید بسیار مراقب باشید. چند مرحله پیشرفت کنید و حرکات جدید را به دست آورید، و آن احساس ترس و ناراحتی در حین غارت لانه زامبی ها را در طول که در ابتدای بازی وجود داشت ناگهان ناپدید می شود.

من سعی کردم بخش ها جانبی زیادی را امتحان کنم، اما اکثر بخش های جانبی اصلاً جذاب نیستند، بنابراین فقط روی غارت کردن لانه‌های زامبی در طول شب یا تکمیل چالش‌های مختلف تمرکز کردم. اگر یک ماموریت جانبی در نزدیکی من ظاهر شود، مطمئناً آن را دریافت می‌کنم، اما آن را به سرعت تمام نمی کنم. بعد از 15 تا 20 ساعت از تجربه گیم پلی در تلاش برای یافتن برخی از بخش های جانبی جالب تر، با اطمینان از این که چنین چیزی در Dying Light 2 وجود ندارد، دست از این کار کشیدم.

گیم پلی

حالا بیایید کمی در مورد غارت (loot) صحبت کنیم. واضح ترین چیز این است که چیزهای زیادی برای غارت در Dying Light 2 وجود دارد، و منظور من چیزهای واقعا زیادی است. سلاح، قطعات زره، مواد مصرفی، اشیاء با ارزش و وسایل قابل ارتقا زیادی وجود دارد. چیزهای با ارزش معمولا بی فایده هستند و می توان آنها را در ازای پول زیادی به بازرگانان فروخت، در حالی که سلاح ها کاملاً مفید هستند اما از آنجا که قابل تعمیر نیستند، بنابراین شما اغلب مجبور هستید سلاح های خود را جابجا کنید.

هر چه سلاح کمیاب تر باشد، مدت زمان بیشتری می توانید از آن استفاده کنید. همچنین، اضافه کردن ماد ها به یک اسلحه بخش بزرگی از آسیب آن را ترمیم می‌کند. بنابراین بهتر است سلاح‌های کمیاب‌تر را تا زمانی که تقریبا فرسوده شوند، بکر نگه دارید و سپس از یک ماد برای تعمیر آن استفاده کنید.

تجهیزات (سلاح‌ها، زره‌ها) به همراه پارکور و مهارت‌های رزمی نیز بخشی از جنبه RPG هستند. دو نوع سلاح سرد وجود دارد – قابل استفاده با یک دست و دو دست، آنها در شکل ها و اندازه های مختلف هستند. قطعات زره در بازی با وضعیت های مختلفی همراه هستند که از سلاح های یک دست یا دو دست بهره می برند. بازی سلاح گرم ندارد، اما برخی از کمان های موجود در بازی، اگر تیرهای کافی داشته باشید، برخورد های بی اهمیت را به آسیبی بزرگ تبدیل می کنند.

صدا و تصویر

با حرکت به سمت جلوه های بصری و صوتی، Dying Light 2 روی رایانه های شخصی بسیار زیبا به نظر می رسد و پس از آخرین به روز رسانی ها، به طور مداوم با سرعت 60 فریم در ثانیه با NVIDIA DLSS، ردیابی اشعه و با حداکثر جزئیات و آپشن های گرافیکی اجرا می شود. جلوه های صوتی، به خصوص در شب، وحشتناک هستند (البته در جهت خوب!). چند صداپیشه هستند که کار خود را به نحو احسن انجام داده اند مانند جونا اسکات (آیدان) و روزاریو داوسون. اما من صدای هاکون (جاناتان فوربس) و والتز (دمتری گوریتزاس) را نیز دوست داشتم.

سخن پایانی

Dying Light 2 بزرگتر و بهتر از بازی اول است. در حالی که همان فرمول را حفظ می کند، از هر نظر نسبت به نسخه اصلی بهبود یافته است. این یک بازی چند سطحی است که می تواند صدها ساعت طول بکشد تا تکمیل شود، یا فقط یک اکشن-ماجراجویی معمولی جهان باز است که اگر فقط به داستان اصلی علاقه دارید، می توانید آن را در حدود 25 تا 30 ساعت به پایان برسانید.

مشکل اصلی من با Dying Light 2 این است که در ابتدا وعده های زیادی را می دهد، اما به طرز بدی به آن وعده عمل نمی کند. اگر برای مبارزات استثنایی و مکانیک پارکور نبود، این ممکن بود فقط یک عنوان متوسط باشد. داستان آن ناسازگار است و در نیمه راه کاملاً ناامید کننده می شود. با این حال، اگر بازی اول را مانند من بازی کرده باشید و دوست داشته باشید، Dying Light 2 را بیشتر دوست خواهید داشت.

نقاط مثبت

– مکانیک مبارزه و پارکور استثنایی

– جهان سازی بزرگ

– جلوه های بصری و موسیقی متن فوق العاده

– صداگذاری عالی

نقاط منفی

– داستان ناامید کننده

– باگ های فراوان